panna II
forma grzecznościowa używana przy zwracaniu się do młodej niezamężnej kobiety lub w rozmowie o niej
Wtem pan Podkomorzy, Wlawszy kropelkę wina w szklankę panny Róży, A młodszej przysunąwszy z talerzem ogórki, Rzekł: "Muszę ja wam służyć, moje panny córki, Choć stary i niezgrabny" (I). Panna mieszka tu? blisko ogrodu? Czy na wsi? (III) Przepraszam, Panienko, Czy nie tam pokoj Panny, gdzie owe okienko? (III) Ja sam przed lat trzydziestu wielki afekt miałem Ku pannie Marcie (X) Któż by zgadł, że w nim zamku powitam dziedzica, Męża panny Zofiji, mej Wielmożnej Pani! (XI)
Czlowiek ↔ Czlowiek jako istota spoleczna ↔ Życie społeczne ogólnie ↔ Język ↔ Etykieta językowa